Tradycje garncarstwa iłżeckiego sięgają XIV w. Wtedy to powstał cech, którego garncarze stali się sławni w kraju i poza jego granicami. Wyroby ceramiki iłżeckiej wspomniane zostały w literaturze staropolskiej. Przez wieki tradycje rzemiosła były przekazywane z pokolenia na pokolenie. Garncarstwo przetrwało trudny okres zaborów, aby odrodzić się w XX w. Brak nowych czeladników sprawił jednak, że zaczęło zamierać. Dorobek, jaki zostawili po sobie twórcy ceramiki, jest dziedzictwem kulturowym obejmującym szeroki zakres ich twórczości oraz gancarski folklor. Książka Stanisława Pastuszkiewicza jest jednym z dzieł tego dziedzictwa, a także spadkiem, jaki pozostawił nam po sobie Autor będący ostatnim iłżeckim cechmistrzem.
UWAGI:
Indeksy.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
